İSRAF

İSRAF Ömürler mi dersin Hayatlar mı dersin Ne çok sözler tüketildi Sözler yerini bulmadı bir türlü En çokta sözlerin kıymeti bilinmedi Seviyorumlar ne çok söylendi Ziyan edildi ordan oraya koşturuldu Hakkeden bir yüreğe konmak için Değeri bilinmedi hiç bir zaman Her kalbin kapısının önünde Dile getirilmeyecek kutsallıktaydı En çokta sevgi israf edildi Sofradaki aş, odadaki huzur Annenin merhameti, duası Babanın atalığı hiçe sayıldı Hürmet yandı kül oldu Yollar yorgun, sabır yorgun Hasretle camdan yolu gözleyen Bakışlar israf edildi Gökyüzü, hava su, toprak, nefesler Zaman, saatler, doğa Çirkinliklerini onlara buluştırdılar İnsanlar her şeyi kirletirdi İsraf etmeye ziyan etmeye Durmadan tüketmeye meyilliydi Telaşa kapılıp yavaşlamak Şöyle dursun insanlık Selle kapılıp toprağa karışıp Yok oldu ve birdaha görünmedi Madde, nesneler, maskeler Çoktan sevgiyi, saygıyı, merhameti. Yerinden etmişti oysa ki Aycan Yüztaş