Anadolu İnsan’ın kamyonetidir o.  Orta ağırlıktaki yüklerini ona taşıtır. Sırtına biner bağına, Bahçesine, Tarlasına gider. Dağ’dan odununu kesip üzerine yükler. Üzerine Buğdayını yükler değirmene taşır, un yaptırır evine getirir. Vefalı dosttur, biraz arpa, biraz saman, biraz da yulaf olursa değmeyin keyfine. Barış Manço’nun Arkadaşı Eşek’ten bahsediyorum. Çok değerli Köşe Yazarı Abimiz, bu aralar “Eşek” temalı birçok yazı yazınca benimde aklıma bir “Eşek Hikayesi geldi. Hikaye bu ya Yoksul ailenin oğlu askerden gelir. Malum Anadolu’da Askerden gelen erkek çocuğu zaman geçirmeden evlendirilir. Hem Allah’ın emrini yerine getirmek hem de konu komşu dedikodu etmesin “Bir Oğlanı everemediler” demesinler diyedir bu acele. Ana, Baba “Ne yapsak, ne etsek te bu oğlanı everelim” diye kara kara düşünmektedir. Genç te şimdiki gençler gibi değil tabi “Beni everin” demeye utanıyor. Evleri de tek odalıymış hepsi bir odada yatarlarmış. Oğulun uykuya daldığını düşünen Baba ile Anne aralarında konuşmaya başlamış. Anne: Herif, bu çocuğu ne yapacağız, konu komşu dedikoduya başladı.  Baba: İyi diyorsun hanım da elimden bir şey gelmiyor. Ekinler istediğimiz gibi olmadı, bağ’danda bir gelir gelmedi. Ne yapsak bilemiyorum. Anne: Ne yapsak eşeği mi satsak? Baba: İyi de Eşek bizim elimiz kolumuz satarsak halimiz nice olur. Bir süre daha konuşmuşlar Oğlanı evermek için Eşeği satmaktan gayri yol bulamamışlar. Yatağında bu konuşmaları duyan oğul zevkten dört köşe olmuş. Aradan bir gün, bir ay, üç ay derken bir yıl geçmiş. Ne eşek satılıyor ne de başka bir şekilde evlendirme gayreti yok. Tabi çocuk utangaç Ana Babasına beni everin de diyemiyor. Sonunda oğul dayanamamış. -Anaaaa Anaaaa -Ne var oğul. -Yetti gari şu eşşeğin lafını bir daha edin hele… demiş. Bundan sonra Eşek deyip geçmeyin dostlar bakın nelere yarıyor. Yük taşımanın yanında nükteye de vesile oluyor. Sağlıcakla.