Anasayfa Yazarlar Dr. Vehbi KARA Yazı Detayı

Köşe Yazarı

Dr. Vehbi KARA

mail.haber111@gmail.com

Sabetay Sevi'yi Tanımadan Tarihi Bilemeyiz

Bu coğrafyada doğup büyümüş ve Osmanlı Devleti ile beraber Türkiye Cumhuriyetinin kaderini etkilemiş en önemli kişilerden bir tanesi Sabetay Sevi’dir. Fakat ne üniversitelerimizde ne düşünce ve araştırma kurumlarında bu kişi ile ilgili doğru dürüst bir tek çalışma bile yoktur. Bunun sebebi ise aynı Masonlukta olduğu gibi Sabetay Sevi; faaliyetlerini gizli olarak yapmış ve bunu kendine bağlı olan kişilerinde aynı şekilde yapmasını istemiş olması nedeniyledir. Öyle ki; Sabetay Sevi’nin yolunda gidenler; Müslüman olmadıkları halde Müslüman ismi alıp hatta Cuma namazlarına giderek kendilerini gizlemeye çalışmışlardır. Sayıları yüz binleri bulmuş bu topluluk Yahudi olarak kabul edilmemektedir. Çünkü kendisini ve inançlarını gizlemek Yahudi dininde de yoktur. Bu nedenle Sabetaycıların İsrail’e gitmeleri engellenmektedir.  “Gündüz külahlı gece silahlı” deyiminde olduğu gibi çift kişilikli bir yapıda doğup büyüyen bu insanlar gerçekten de araştırılması gereken çok önemli bir insan topluluğudur. Fakat en başta Sabetaycıların liderleri buna izin vermemektedirler. Zira yüz kızartıcı tutum ve davranışları nedeniyle neredeyse dünyanın bütün toplumları arasında ayıplanıp aşağılanmaktadırlar. Hâlbuki gizlilik ve kendi ararında kurdukları işbirliği sayesinde hem olağanüstü bir güç kazanmış hem de devlet yönetiminde çok üst düzey noktalara kadar yükselebilmişlerdir. Örneğin Osmanlı ve Türkiye devletinde hariciyede çok ağırlıklı olarak bulunurlar. Generallerin bir çoğu bunlar arasından seçilip askeri darbe gibi her türlü fitne fesat işlerinde kullanılırlar. FETÖ örgütü de Sabetaycıların çalışma usul ve yöntemlerini benimsemiştir. Sinsi ve gizli bir şekilde çalışırlar. Birçok fitne ve suikastın altında hep bu grubun imzası vardır. Sadece insanları öldürmekle kalmazlar aynı zamanda itibar suikastı da yaparlar.  Sabetaycılar hakkında en özgün ve ciddi çalışmayı yapanlar arasında Ilgaz Zorlu vardır. Şemsi Efendi okullarının kurucusu Şimon Zivi’nin torunlarından olan bu araştırmacı hakkında çok büyük baskılar yapılmıştır. Sonunda Yahudi dinine giren Zorlu, bu sayede Sabetaycıların hışmından kısmen de olsa kurtulabilmiştir. Zorlu’nun en büyük suçu Sabetaycılar hakkında çalışmalar yapıp bunları yayınlamış olmasıdır. Sabetaycılar; Kapani, Karakaşi ve Yakubi olarak üç gruba ayrılmıştır. Her bir grubun kendine ait farklı bir yapılanması hatta Mason Locası vardır. Bunlar arasındaki kavgalar ise inanılmaz derecede şiddetlidir. Güç ve makam elde etmek için acımasızca birbirlerini öldürmüşlerdir. “Karakaşi-Kapani Kavgaları” başlıklı makalem belki de bunlar arasındaki kanlı bıçaklı savaşlardan bahseden tek çalışmadır. Umarım Türkiye tarihi üzerinde bilimsel çalışma yapan kişi ve kurumlar bu çalışmalardan istifade ederek özgün eserler üretirler. Eğer bunu yapmıyor veya yapamıyorlar ise tarihçi olarak ortada görünmemeli ve kendilerini bu sıfatla tanıtmamalıdırlar.  Hem tarih kurumu ve inkılap tarihi enstitüsü olacaksın hem de Sabetaycılık hakkında bir tek çalışma yapmayacaksın. Bu ne derece çirkin ve onursuz bir durumdur? Buna anlam vermekte güçlük çekiyorum. Evet, belki bazı kişi ve gruplar engel olabilir. Lakin onurlu ve haysiyetli bilim adamları ve tarihçileri bu kişiler korkutup yıldırmamalıdır. Sabetaycılık hakkında ölmez kalırsam daha çok makale yazmaya devam edeceğim. Çünkü maalesef bunu yapan neredeyse bir elin parmakları kadar az kişi vardır. Konuya ilgi duyanları Yeni Akit gazetesi arşivlerinde yayınlanmış sayısız makaleme havale ederek Cumhuriyet Tarihindeki ilk Sabetaycı ve Müslüman evliliği ile ilgili bir hikâyeyi aktarmak istiyorum. Selahattin Galip’in “Türkiye’de Dönmeler ve Dönmelik” isimli kitabından aktaracağım bazı bölümler Sabetaycıların ülkemizde daha yakından tanınabilmesi için oldukça güzel bilgiler sunmaktadır.  Kitaptaki bu bölümün kahramanları, Türkiye’nin meşhur komünistlerden Zekeriya ve Sabiha Sertel’dir. 1950 yılında Türkiye’yi terk etmek zorunda kalan bu ailenin evliliği gerçekten de ilginçtir.  Kitapta geçen bazı bilgileri düzeltmek gerekiyor zira bu evlilik Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyetinde bir ilk değildir. Her ne kadar Kapani ve Karakaşi gruplar aile dışından evliliklere izin vermezken Yakubi gruplar çok farklı etnik kökenden kişilerle evlenerek Sabetaycılığın katı kuralları yıkmışlardır. Fakat sonunda Yakubi kolu neredeyse tamamen asimile olmuştur.  Yabancılarla evliliğin neden yasaklandığı ve niçin engel olunduğu konusunda yazının baş kısmındaki bilgiler elbette yeterli değildir. Bunu bir başka yazıma bırakma ihtiyacı hissediyorum. Aksi takdirde yazı hacmi çok büyük olacaktır. Fakat kitaptan yaptığım alıntılar yine de okuyuculara bir parça fikir verebilir. Selahattin galip’e göre Sabetaycıların başka ailelerle evlilik yapmaması an'anesini ilk defa Zekeriya-Sabiha Sertel çifti bozmuştur. Bunun nasıl olduğunu kitaptan takip edelim: “Sanırım, birçok kimsemin aklının ucundan dahi geçmeyecektir. Konuyu fazla uzatmadan hemen bildirelim. Bir Müslüman Türk ilk ile ilk defa evlenen dönme şimdi mezarı Rusya'da olan tanınmış aşırı solculardan yazar Sabiha Zekeriya Sertel'dir. Evet. Sabiha Sertel bir dönme idi... Ve kendisiyle aynı fikirleri ilerde paylaşacak olan, bu satırların kaleme alındığı sırada halen sağ bulunan, Türk hükümetinin merhameti sayesinde Fransa'da yaşadığı menfâ hayatından yurda dönen meşhur solcu Zekeriya Sertel, şimdi mezarı Rusya topraklarında olan Sabiha Zekereya'nın bir dönme olduğunu, kendisinin de bu zümreden kız alabilen ilk Müslüman Türk olduğunu " "Hatırladıklarım" adlı kitabının 77 ila 81 . sayfalarında, ‘Nasıl Evlendim’ başlığı altında aynen şöyle yazıyor: Günlerden bir gün, Selanik'te hukukta okurken evinde kaldığım pansiyon sahibi kadın geldi. Hoşbeşten sonra evlenip evlenmediğimi sordu. İhtiyar kadınların önüne geçilmez bir merakıdır bu. Gençleri evlendirmek isterler. Sanki kendileri evlilik hayatında mutlu olmuşlar gibi, başkalarının da başını yakmaktan zevk alırlar.  Hala bekâr olduğumu öğrenince, şöyle yüzüme baktı: -Sen, dedi, vaktiyle Selânik'li bir kızı istemiştin, bugün o kızı bulsam, onunla evlenmeğe razı mısın? Bu, damdan düşer· gibi yapılan teklifi beklemiyordum. Zaten ben o kızı çoktan unutmuştum. Aradan seneler geçmişti, şimdi onun nerede olduğunu, ne yapıp ne ettiğini bilmiyordum. Meğer, Selanik'in Yunanlılar tarafından işgalinden bir süre sonra onlar da ailece İstanbul’a göçmüşler, şimdi buradaymış. O da hala evlenmemiş. Bu bilgiyi verdikten sonra, - Eğer istersen bir aralık soruşturayım, dedi. Önem vermeyerek ‘olur’ dedim. Üzerinden bir hafta geçti geçmedi, bizim ‘Anne hanım’ (Bu kadına biz bütün pansiyonerler anne derdik) çıkageldi. Büyük bir iş yapmış gibi sevinçli bir hali vardı. - Müjde, dedi, kız hazır! - Yani? dedim. - Yani, kızla görüştüm, o seni hala unutmamış. Senden söz açılınca heyecanlandı, sevindi, kızardı. Sonra fikrimi açtım, önce utanıp önüme baktı, sonra boynuma sarıldı. Şimdi söz senin. Şaka derken iş ciddiye binmişti. Düşündüm. O zaman İstanbul’da bekârlık canıma tak demişti. Ben derli toplu bir adamdım. İçkiye düşkün değildim. Küf kokan yabancı pansiyonlarda sürünmekten bıkmıştım. Yalnızlık ve bekârlık çekilir şey değildi. İşte önüme bir fırsat çıkmıştı, bu fırsattan yararlanmalıydım Fakat ben daha kızı görmemiştim. O zamanki koşullar da buluşup görüşmemize pek elvermiyordu. Piyango çeker gibi tanımadığım bir kızla evlenmek de hoşuma gitmiyordu. Anne hanımın verdiği bilgiye göre kız güzeldi, okumaya meraklıydı, babası annesinden ayrıldığı için ağabeylerinden birinin yanında yaşıyordu. - Anne hanım, dedim, bu kızı görmek, görüşüp, tanışmak mümkün değil mi? Sen böyle bir tanışma sağlayamaz mısın? · Kadın güldü: - Öyle şey olmaz, namuslu bir aile kızı tanımadığı bir erkekle görüşmez. Ama sen kızı istersin, ağabeyleriyle temas edersin. Belki onlar sizi buluşturmaya razı olurlar. Gene önemsemeyerek pekiyi demiştim. Bizim anne hanım gidip kıza müjdelemiş, o da ağabeylerine açılmış benimle evlenmeğe razı olduğunu bildirmiş. Günün birinde telefon çaldı: - Ben avukat Celal Derviş, sizinle görüşmek istiyorum. - Buyrun efendim, dedim. - Yok, sizinle önemli bir meseleyi konuşmak zorundayım. Bugün saat beşte filan yerde buluşabilir miyiz? - Hay hay! Telefon kapandı. iş ilerliyordu. Celal Derviş, genç kızın büyük ağabeyi idi. Demek işe o el koymuştu. Kararlaştırılan saatte buluştuk. Karşılıklı oturduk. Celal Derviş bir yandan beni süzüyor, bir yandan da yüzünden, tebessümü eksiltmeyerek konuşuyordu: - Siz kardeşimle evlenmek istiyormuşsunuz. Bu konuda ne dereceye kadar ciddi olduğunuzu öğrenmek istiyorum. Meğer hakkımda bilgi toplamışlar, bir defa benimle görüşmeğe ve beni yakından görmeğe karar vermişler. Çünkü verecekleri karar çok önemliydi. Hatta tarihi bir nitelik taşıyordu. Kız bir Dönme ailesine mensuptu. Dönmeler ortaçağda İspanya’daki engizisyon zulmünden Osmanlı imparatorluğuna sığınan ve Selanik'e yarleşen bir avuç Yahudi idi. Bunlar Osmanlı imparatorluğuna döndükten sonra Müslüman olmuşlardı. Dinlerini değiştirmekle beraber Müslümanlığı da tam benimsemiş sayılmazlardı. Çevrelerinden de mukavemet görmüşlerdi. lslamlığın hiç bir kuralına uymazlardı. Namaz kılmaz, oruç tutmaz, İslamlarla ve Türklerle kaynaşmazlardı. Bir kast halinde yaşarlardı. Zeki, becerikli ve sevimli insanlardı. Fakat kendi kabukları içinde yaşar, Türk topluluğuna girmez, Türklerle kız alıp vermez, kendi dar varlıklarını öylece sürdürüp giderlerdi. Daha çok ticaretle uğraşırlardı. Bu nedenle Avrupa ile sıkı ilişkileri vardı.  Bu durum, onların yaşayışları üzerinde de etkisini gösteriyordu. Kazançları iyi, yaşama düzeyleri öteki topluluklarınkinden yüksekti. Selanik’ten İstanbul’a göç ettikten sonra çoğunlukla Nişantaşı ve Şişli semtlerine yerleşmiş, yine kendi topluluk hayatlarını kurmuşlardı. Çocuklarını da Türk okullarına vermemiş olmak için Feyziye Lisesi ve Şişli Terakki Lisesi adında iki okul açmışlardı. Çocuklarını resmi okullara göndermez, bu okullarda okuturlardı. İşte benim evlenmek istediğim kız, bu topluluğa mensuptu. Ailesi razı olursa, ilk kez bir dönme kızı bir Türk’le evlenecekti. Celal Derviş, İstanbul’da hukuk öğrenimi yapmış, ufku genişlemiş, bu eski geleneklerin gereksizliğini anlamış bir adamdı. Zaten İstanbul’a göçtükten sonra Dönme topluluğunda sarsıntılar başlamıştı. Kast, birliğini az çok yitirmişti. Şimdi Türklere karışmağa karar vermeleri, kastın kabuğunu kıracak ve bu topluluğun tamamını bozacaktı. Görüşmemizden bir hafta sonra, Celal Derviş, beni evine yemeğe davet etti. Ben, görücüye çıkmış bir kız durumundaydım. İleride hayat arkadaşım olacak kızla ilk defa o gün tanıştım. Önce fotoğrafını bile görmemiştim. O gün beraber yemek yedik. Bu, bir biçim nişanlanma sayıldı. O günden sonra haftada bir gün ziyaretlerine giderdim. Fakat bizi yalnız bırakmazlardı. Yanımıza mutlaka aileden bir kadın takarlardı. Benim bir Dönme kızıyla evlenmek üzere bulunduğumu İttihad ve Terakki Genel Merkez Komitesine duyurmuşlar. Bir gün bu komitenin ünlü üyesi sayılan Doktor Nazım beni çağırdı. Tebrik etti. Yaptığım işin önemini bilip bilmediğimi sordu: - Sen belki farkında değilsin, dedi, fakat yüzyıllardan beri birbirine yan bakan iki toplumun birleşip kaynaşmasına yol açıyorsun. Dönmelik kastına ölüm yumruğu indiriyorsun. Biz bu olayı gereği gibi değerlendirmeli ve Türklerle Dönmelerin birleşmesini bu vesile ile kutlamalıyız. Bunu milli ve tarihi bir olay gibi değerlendirmek gerek. Şaşırdım.  - Yani ne yapalım, efendim, dedim. - Yani, nikâhınızı biz kıyacağız. İşi gazetelere duyuracağız. Bu nikâhı bir aile olayından çıkarıp milli olay haline getireceğiz. Nikâhımız Şehzadebaşında Suphi Paşa Konağında yapıldı. O vakit yalnız dini nikâhı yapılırdı. Nikâhı bir hoca kıyardı. Nikâh sırasında dahi kızla erkek yanyana gelmezlerdi. Nikâh için her iki taraf kendilerine birer vekil seçerlerdi. Bizim nikâhımızda da kız tarafının vekili ve zamanın Başbakanı İttihat ve Terakki'nin en nüfuzlu adamı Talat Paşa idi. Benim vekilliğimi de Atatürk'ün dışişleri bakanlığını yapan Tevfik Rüştü Aras üzerine almıştı. İttihat ve Terakkinin belli başlı kodamanları da nikahta hazır bulunuyorlardı. Kız harem dairesinde, ben erkeklerin yanındaydım. Talat Paşa gülerek ve şakalaşarak, -Biz kızımızı bedava vermeyiz, bin lira isteriz, dedi. O vakit nikâh için böyle bir ağırlık, para, vaat etmek adetti. Bana sordular: -Kız tarafı bin lira istiyor ne dersin? O dakikada cebimde 10 lira bile yoktu. Bütün nikâh masrafını ittihatçılar görmüşlerdi. Bol keseden ‘veririm’ dedim. İmam, duasını okudu. Bizleri tebrik ettiler. Lokumlar yenildi, resmen nikâhlanmış olduk. Ertesi gün bütün gazeteler bu haberi önemle verdiler. O günden sonra bizim evlenmemiz ‘Dönme’ toplumu arasında bir örnek oldu. Arkamızdan kız-erkek Türklerle evlenenler çoğaldı. Ve böylelikle dönmelik kastı yıkılıp tarihe karıştı”. İşte kitapta geçen “dönmelik gerçekten tarihe karıştı mı?” sorusuna cevap vermek için çok sayıda çalışma yapılması gerekiyor.  Üsküdar Bağlarbaşındaki dönme mezarlığında acaba kimler yatıyor? Müslümanlar mı? Haşa... Hıristiyanlar mı? Olamaz? Yahudiler mi? Kafalarını kesseniz yatmazlar orada! O halde kimler yatıyor ve kimler gömülüyor bu mezarlığa? Bunun gibi çok sayıda soruya hala ikna edici cevaplar verilememiştir. Çünkü Sabetaycılar arasında bilgi sızdırmak çok ağır bir suçtur. Özellikle Müslümanlara her ne suretle olsun bilgi verilmemelidir. Kitabın içeriği; Sabetaycılar hakkında oldukça önemli bilgiyi verirken birçok konuda ise sınırlıdır. Çünkü yazar dâhil birçok araştırmacıda aile sırlarını açıklayacak bilgi ve belge yoktur. Bunlar hala çok sıkı bir biçimde saklanmaktadır. Fakat gözü pek ve gerçeklerin peşinde koşan araştırmacıları hiçbir güçlük yıldıramaz, vesselam…    Dr. Vehbi KARA

Pencereyi Kapat

Ekleme Tarihi: 16 Şubat 2021 - Salı

Sabetay Sevi'yi Tanımadan Tarihi Bilemeyiz

Yazıya ifade bırak !

Bu yazıya hiç ifade kullanılmamış ilk ifadeyi siz kullanın.

Okuyucu Yorumları (0)

Yorum yazarak Topluluk Kuralları’nı kabul etmiş bulunuyor ve haber111.com sitesine yaptığınız yorumunuzla ilgili doğrudan veya dolaylı tüm sorumluluğu tek başınıza üstleniyorsunuz. Yazılan tüm yorumlardan site yönetimi hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.

Tüm Yazıları