GEÇMİŞİN İZLERİ

GEÇMİŞİN İZLERİ Her adım atışımda Geçmişin puslu penceresine Biraz daha yaklaşıyorum Kaçtıkça daha da yaklaşıyorum İnsan geçmişin sofrasında Oturur buluyurdu kendini Silmek isteyipte silemediğin Her kaçtığında geçmişin Sofrasında her defasında oturmak O hüzünle tekrar tekrar karşılaşmak Ne kadar çabalarsan çabala Ne kadar çok istesende Yol ayrımına gelince terk etmiyordu Seni üzen her şey bir köşe başında Seni bekliyor oluyordu bu kaçınılmazdı Bir romanın mutluluktan söz ettiği Ana gitmek istersin birden O cümlenin içinde ve o zaman dilimine Çünkü dışardaki hayat çok kirliydi Ve her geçen biraz daha kirleniyordu O samimi hayata o hikayelere Beni iten ne çok insan ve unsur vardı Adımı dahi unuttuğum hiç tanımadığım Sıcak ekmek kokusuyla uyandığım Kederin daha hiç uğramadığı İyilerin daha sıra kadem basmadığı Kötülerin ayak izlerinin daha olmadığı Kirlenmeyen bir coğrafyada Geçmişin izinden uzakta Hiçlik makamına varılmasada Yaklaşma ümidiyle nefes almak Bunu hayal etmek güzeldi AYCAN YÜZTAŞ