Anasayfa Yazarlar Mehmet Nuri BİNGÖL Yazı Detayı

Köşe Yazarı

Mehmet Nuri BİNGÖL

mail.haber111@gmail.com

“SEYDA!”

Dört yaşındaki erkek çocuğu gözlerini sık yapraklı cevize doğru kaldırdı, etrafa ses saltanatını kurmuş bülbülü görmek ister gibi iri iri baktı, Baykan çayının sığ sularında çamaşır “ tokaç”layan annesine seslendi. “– O kuşu istiyorum.” Orta yaşlı görünen kadın sıkmakta olduğu çamaşırı temiz görünen bir taş üzerine bıraktıktan sonra cevapladı onu: “– Oyununa devam et orada.” Bir çamaşıra daha el uzatırken yanındaki arkadaşına döndü: “– Bacım, bu çocuklar öyle acayip ki laf anladıkları yok. Hele benim bu yaramaz… Yerinde bile duramaz.” Hitap ettiği kadınının dalgın sessizliği onu düşündürdü: “ Herhal benimle çeneleşerek vakit israf etmek istemediğinden lal kesilmiş gibi suskun.” Kendisi de çayın şirin şırıltılarını dinleyerek ona benzemeyi seçti. “ Bu çay burada bulunmasaydı halimiz nicolurdu?” diye tefekkür etti. “ Bırak çayı, dereyi de bir damla suyu bile kendi gücümüzle elde edebilir de akıtabilir ve yağdırabilir miydik? Köye buradan götürme zahmeti var ama o kadarlık bir yorgunluk da katlanmaya değer.” Büyük bir zafer kazanmışçasına son sıktığı çamaşırı da diğerlerinin yanına bırakınca bakışları, köye giden yolun ortasındaki toprakta mânasız şekiller çizerek oynayan yavrusuna gitti. “ Aslanım” diye geçirdi içinden. “ Koç oğlum benim.” Oğlunun birkaç ay önce geçirdiği hastalık, hafızasında saklandığı kovuktan baş uzatınca içi cızladı: “ Allah bir daha öyle bir şey getirmesin başımıza ve göstermesin.” diye düşündü. “ Yalnız dert değil, bela.. afat… Hiçbirini göstermesin. Tarlada iken bu yaramaz evde duramamış, deli martın deli bir gününde sularla oynamış durmuş. Dönüşte onu hala öyle buldum. Alıp eve götürdüm, ertesi günü bir ateş, bir ateş.. sanki alav parçası. O yataklardeyken ciğerimi delen okların acısını hala hatırlarım. Sonunda Allah onu bize bağışladı, çok şükür.” Bir öksürük sesi duyunca bunun bir haber verme inceliği olduğunu anlayarak başörtüsünü düzeltip yarısı hala kirli duran çamaşırlara eğildi. Ancak: “– Ayşe!” diye seslenen kocasının sesini tanıyınca doğruldu, cevap vermeden önce ağrıyan belini çayın buz gibi ıslak elleriyle ovdu. “– Buyur bey?” “– Bu çocuk yol ortasında oynamakta… Başına bir iş gelirse karışmam ha!” “– Ne yapmalı bilmem ki… Beni daldırıp daldırıp yine oraya kaçıyor.” Eliyle çamaşır yığınını göstererek devam etti: “– Bunu zaptetmek çamaşırları yıkamak kadar zor. Beni dinlemez helbet, çünkü çocuk.” Ayşe, kocasının omzuna attığı tüfeği fark ederek sordu: “– O tüfek nereden çıktı? Öbürüsü, daim kullandığın nerede?” “– Sana ne bundan? Sen çamaşırına baksana! Tüfeğimin yeniliğinden sana ne?” Kadın büzüldü, sesini çıkaramadı, pıstı açıkçası.Gözünü meçhullere dikip elini bir çamaşıra daha uzattı.Kocasının uzaklaşan ayak seslerini duyuncaya kadar başını kaldırmadı. “ Bir acayip şu erkekler. Bir bakarsın sakinler. Ne yiğit adam lafını duymak için canlarını bile feda ederler bazen. Şu kadın aklım onları bir türlü anlamıyor.” Son kalan iki çamaşıra da uzanarak suyun içinde epeyce mıncıkladı, kül çanağından bir avuç alarak serpiştirdi, bir daha mıncıklayıp sıktı, tekrar suya daldırdı. Aynı hareketi belki beş defa tekrarladı. İşini bitirerek doğrulup söylendi. “Şimdi bunları asma işim kaldı.” İlk başta nal seslerinin taşlara çarparak çıkardığı metalik ses, sonra acı acı kişnemelerle ana kalbi hop etti. Yavrusunun oynadığı yol üzerindeki toz talazı görüp de kimi kadınların: “ – Vah yavrum!” diye haykırmaları üzerine kendini son sürat koşar buldu. Feryat figanın bini bir paraydı; elinde olmadan… “– Yavrum, koçum benim.” Biricik yavrusunun çiğnendiği yere varınca üzerine kapandı. Orada, yeni zaptedebildiği attan inmeye çalışan genç adama aldırmadan feryat etti tekrar. “– Havar..havar.. Oğluma havar.” Yavrusunu atıyla tepeleyen gence baktı, ayağında siyah şalvar, üzerinde meşin ceket, başında koyun derisinden yapma kalpak. Hem bakışları, hem de kıyafeti garip bir adam. Bir lakabı “ Garibüzzaman” olan genç adama doğru dört beş namlu birden doğruldu. Elinde tüfeğiyle çocuğun babası öne çıktı. Konuşmaya hazırlanırken birinin kulağına eğildiğini görünce duraladı: “– Ağam” dedi, “ Küçük kardeşi, bu meşhur Molla Said.” Bir an tereddüt etti adam, biraz düşünüp de evlat acısını tekrar beyninin bütün kıvrımlarında gezindiğini duydu. Titrekleşen sesiyle hitap etti. “– Molla Said oluyormuşsun. Her şeye rağmen oğlumu tepeleyerek öldürdüğün için seni vuracağım. Kim olduğun beni ilgilendirmez.” Ateşîn bakışlı genç umursamaz bir tavırla bakarken, tedbir olsun diye de elini rovelverine attı: “– Durun,” dedi. “ Döğüşmek iyi bir yol değil. Hakikata bakılırsa çocuğu Allah öldürmüş. Zahire bakılırsa at öldürmüş, sebebe bakılırsa Kel Mustafa öldürmüş. Çünkü bu atı bana o verdi. Durunuz, ben gelip çocuğa bakayım, ölmüş ise sonra muharebe edelim.” “– Ağam, Molla Said doğru der. Daha çocuğun ölüp ölmediğini bile bilmemekteyiz. Çocuğa ne olduğunu anlamadan hemen silaha sarıldık. Onun dediğini yapmak en iyisi galiba.” Ancak o zaman anladı oğlunun akıbetini kontrol etmediğini. Namlusunu Molla Said’in üzerinden ayırmadan başıyla tasdikledi onu. “– Olur “ dedi, “Bir bakalım hele.” Molla Said siyah elbisesi içinde din âliminden ziyade bir hareket adamını andırıyordu. Çevik adımlarla çocuğa yaklaştı. Başında yere doğru çöktü, müşfik bakışlarını yüzüne serpiştirdi, ufağın kalbini dinledi ve ferahlayarak iç geçirdi: “– Ya Rabbim, sonsuz hamd Sana!” Şükretmesi kendi canı için değil, küçüğün hayatı içindi. Kucağına aldı, Baykan Çayı ile arasında set olan mesafeyi, alnında bin bir düşüncenin iziyle, kapatmaya başladı. Zemini yer yer kaplayan yeşillik yüzüne aksediyordu. İçinde kaynaşan türlü hislere aldırmadan çocuğun bedenini suya daldırdı. “– Bismillah…” diyerek elbet. *** *** *** Kara gözlerini sakince açan çocuğun gülücükle uyandığını fark eden namlular utancından yere eğildiler. Hicap içinde çaya yaklaştı adam. Molla Said’e sokuldu. Gözleri buğulu, sesi titrekti: “– Seyda!” Kendine dönen bir çift gözün altında eridiğini hissetti. Buruk buruk tekrarladı. “– Seyda. Oğlumu kurtardın, elini öpeceğim.” Biraz evvel gülümseyen kaşlar çatıldı birden, ışık saçan gözler alevlendi. “– Ne haddime oğlunu kurtarmak. Koca âlemi, hadsiz fezayı ve kâinatı bir saray suretinde halkeden Kadir-i Matlak’a hamdetmek duruken, benim elimi neden öpecekmişsin?” “– Çok şükür.” dedi bu ihtarla. Yüreğinde tatlı bir ılıklığı hissederek gönül pınarının çağıltısını minik derenin şırıltısına karıştırarak, yine tek kelime ile dile getirebildi: “ Seyda!..” <div style="color: rgb(34, 34, 34); font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Mehmet Nuri BİNGÖL </div>

Pencereyi Kapat

Ekleme Tarihi: 05 Şubat 2020 - Çarşamba

“SEYDA!”

Yazıya ifade bırak !

Bu yazıya hiç ifade kullanılmamış ilk ifadeyi siz kullanın.

Okuyucu Yorumları (0)

Yorum yazarak Topluluk Kuralları’nı kabul etmiş bulunuyor ve haber111.com sitesine yaptığınız yorumunuzla ilgili doğrudan veya dolaylı tüm sorumluluğu tek başınıza üstleniyorsunuz. Yazılan tüm yorumlardan site yönetimi hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.

Tüm Yazıları

Diğer Yazıları

Kasım

NEDEN KAPALI BİR İHBARLAR.

Kasım

Çok Acıdım Be!

Ekim

ĶABİR HAYATI HAKTIR

Ekim

İLA-YI KELİMETULLAH NİRE, İRAN NİRE?

Ekim

HAKİKATA BİR PENCERE

Eylül

CEMAAT DEĞİL CEMAATTAN YANA OLMAK

Eylül

MÜZEDEN AYASOFYA-YI KEBİR'E...

Ağustos

Romancı Olmak- Olmamak - Olamamak

Ağustos

Romancı Olmak- Olmamak - Olamamak

Temmuz

İSMAIL TOHUM'U FİDANA ARDINDAN AĞACA DURACAKTIR.

Tüm Yazıları