Kimi zaman öyle anlar olur ki sevdiğinizle iletişimi kesmek veya ondan ayrılmak zorunda hissedersiniz kendinizi. Bazen hayat araya ciddi bir zaman dilimi ya da mesafeler koyar. Özlersiniz ama bunu O'na diyemezsiniz. Unutmak basit değildir, kimi zaman öyle izler kalır ki insanın içinde, kimseyi koyamazsınız O'nun yerine. Elbette ki zorluklar ve sıkıntılar birlikte aşılırsa çözülür ama bazen karşı tarafın üzülmesini istemezsiniz ve bu yüzden O'nu kendinizden uzaklaştırma gereği duyarsınız.  Hayat süprizlerle doludur. Kaderde varsa bir araya gelirsiniz her türlü. Bazı zorlukları aştıktan sonra geri dönmek istersiniz ama eskisi gibi olur mu, yoksa ilişkiniz daha mı güçlü olur, işte onu belirleyecek olan sevgidir. Çünkü sevgi kalıcıdır, bağlılıktır sevgi.  Kimi zaman da bir bakmışsınız O'nu kaybetmişsiniz, kalbini başkasına teslim etmiştir. Ah bu ayrılıklar... Zalimdir, serttir ayrılıklar. Buz tutmuş Kış'ın ayaz soğukluğu gibidir, dondurur yürekleri. Buzlar kalbi dondurur da, zamanı neden donduramaz peki? Yoksa asıl zalim olan zaman mıydı, yoksa zamanı yanlış kullanan insan mıydı? Her ayrılık bir yalnızlık, bir sorgulayış evresidir. Kalabalıkta bile yalnızsınızdır aslında. Bazen avazınız çıktığı kadar bağırmak istersiniz o kalabalık içinde de, yine de sesinizi kimseye duyuramazsınız. Sevmek nasıl ki zorsa sevilmek daha da zor... Hele beklemek... Ahh! İşte sevginin şah damarı da beklemektir, hem de sabırla beklemek. Can yakar, ağlatır bekleyişler ama her bekleyiş bir umuttur aslında. Bir yerde veya birine karşı bekleyişinizi kestiyseniz, umudunuzu da kesmişsiniz demektir. O hâlde sevgiye kucak açalım, hem sevelim hem de sevilelim öyle değil mi?