KELEBEĞİN DÖNÜŞ(ÜM)Ü

KELEBEĞİN DÖNÜŞ(ÜM)Ü Örs ve çekiç arasında kalmış hayatına nasıl çekidüzen vereceğinin karmaşasını yaşarken, omzuna ilişen renksiz kelebeği fark etmemişti bile. Aklı ve duyguları arasında sıkışıp kalmanın, hangi yoldan giderse doğru yapacağına karar verememenin endişesi kemiriyordu içini. Bu cendereden kurtulmanın bir yolu olmalıydı mutlaka, ama nasıl? Günler boyu belki haftalarca düşündü durdu. Ölçtü, tarttı. Hangi birime başvursa ortada bırakıyordu onu. Her şey birden mi bozulur yoksa bozulan kendisiydi de farkında olmadığından mı hepsini ters görüyordu? Haftalarca süren tek kişilik mahkemede sanık sandalyesine oturup hem sorguladı hem yargıladı kendini. Ramak kalmıştı idamına ki sol omuzundaki şeffaf kelebeğin uçtuğunu fark etti. Bir anda şaşakaldı. Düş müydü gördüğü, gerçek mi? Gerçekse gördüğü, ne zamandır duruyordu orada? Kim koymuştu? Ne anlamı vardı? Hele ki şeffaf olması daha da çok bulandırdı zihnini. Hayatı boyunca ne görmüştü ne de duymuştu böyle muhteşem ama görünmesi zor olan bir kelebeği. Gözleriyle onu takip etti. Aman Allah’ım! Gözlerini ovuşturdu bastıra bastıra ve tekrar baktı. İnanılmaz güzellikte ışıltılı renklerle donatılmasını izledi havada sonsuzluk çizgisiyle uçuşan kelebeğin. Bütün bunlar ne anlama geliyor, diye şimşekler çakarken zihninde, rengarenk göz kamaştıran güzelliğiyle sağ omuzuna kondu. Tıpkı güvenilir, sevgi ve şefkat dolu bir dostun dokunuşu gibi. Anne gibi... Haftalardır süren buhran bu dokunuşla yerini huzura bırakmıştı.  Farkındaydı artık. Örsün sağlam olunca çekiç darbesi sadece güzelleştirir. Açılan yaraların iyileşmesi için nasıl ki zamana ihtiyaç varsa, olgunlaşmak da ateş ister, dövülmek ister, yoğrulmak ister. Darbeler ve yenilgiler büyütür insanı. Derin sularda nefessiz kalır, çıkmaya mecali kalmaz. Ölüm meleğinin kollarına teslim edecekken kendini, içinden rengarenk kelebekler kanat çırpar da nefes olur son hamle için. Artık suyun üstündesin, rüya bitti, yüzeydesin... Sema KOCA