İNSAN KALABİLMEK

İNSAN KALABİLMEK Ne ömrün ne de zamanın hakimisin Sana kalan bir avuç dolusu anı Çarşılarda mutluluğu arayanlar Elleri boş dönenlerdi Oyalanmaktan başka neydi ki çarşılar Nesnelerin esir aldığı insanlığın Kayboluşunu izlerken içim ürperiyordu Bir avuç toprak için savaşanlar O toprağın altına girecekleri halde Kan dökmeyi, can almayı marifet sandılar Çocukların kanın ve gözyaşlarının Düştüğü topraklarda güneş Bile utandı doğmaya Önce adelet gelmemek üzere gitti Dünya sesizliğe böründü Sonrada İnsanlık kayboldu Filiz açarmıydı , barış gelirmiydi Bir yağmur yağsa insanlığın Kirletiği herşeyi silermiydi Gecedeki karanlığa karşıp kaybolan Nesili geri getirirmiydi Kaybolan insanlık nerede şimdi Bir sis olup gözden mi kayboldu Yoksa bir sele karşıp Bir daha hiç dönmemek üzere yokmu oldu Yaşadığım bu asıra ayak uydurmak Olacak iş değildi insanca yaşamak İnsan kalabilmek bu çağda bir devrimdi Aycan Yüztaş