PENCERE

PENCERE Pencerenin önünde oturup Gelen geçeni izliyorum Her bir yüzde kaybolan beni arıyorum Bir nehir gibi önümde süratle Taşıp giden ömrümü izliyorum Zaman aldığını geri vermiyor bilirim Pencerenin önünde kalkıp Oda daki nesneler takılıyor gözlerim Her şey yavaşlıyor birden Zaman anlamını yitiriyor Bir nefeslik ömrüme kederden başka Uğrayan olmadı ama yinede Ben hep kapılarda baharı bekledim İçimde ve dışarda hep kış vardı İnsanlardan üşüyordum durmadan Ellerim hiç ısınmadı soğuktu hep Yüreklerindeki karanlıktan kaçıyordum Nesnenin revaçta olduğu İnsanlığın bir sele karışıp Hiç gelmemek üzere kaybolduğu Vicdanların sessiz kaldığı Bu çağda yaşamanın verdiği Ağırlık var üzerimde Pencereden dışarıya bakıyorum Gözlerim gökyüzüne takılıyor Tek bir kuş bile yok Mırıldanıyorum durmadan Gelecekler biliyorum yaza kalmaz Yanlızlık neydi diyorum birden İçim ürperiyor zaman duruyor yine Ağır bir sessizlik odayı sarıyor Durmadan volta atıyorum Ellerim buz kesilmiş Pencereden bakıyorum Tek bir kuş bile yok gökyüzünde Biliyorum yaza kalmaz gelecekler Şükran Yüztaş