İNSAN, ZAMAN, ÖMÜR

İNSAN, ZAMAN, ÖMÜR İnsan hayatı hep umutlar, hayaller, planlar ve ihtimaller ile doludur. Ama çoğu zaman bu hayal, umut, plan ve ihtimaller paradoksunda hesap, kitap yaparken git gellerin girdabında amaçlar neticeye ulaşmadan sadece hayal olmaktan öteye geçmeyebilir. Bu arada çoğu zaman kaybedilen en büyük sermaye ömür, zaman sermayesi olur. Bazen de amaçlar doğrultusunda yapılan tüm atraksiyonlar hedefine ulaşır. Bu seferde asıl hedefin doğru olup olmadığı konusunda kendimizle çelişkiye düştüğümüz zamanlar olur. Ne düşünmüştük, neyi planlamış ve olması için emek, efor, sermaye, zaman harcamıştık diye kendimizi sorgulayabiliriz. Neticede çoğumuz, çoğu zaman neyi, neden istediğimiz konusunda da pek emin olamıyoruz. Aslında istediğimiz bizi biraz olsun huzurlu hissettirecek bir yaşamdır. Ama bunun yolu, yöntemi ve uygulaması konusunda hep bir muamma yaşıyoruz. İşimiz gücümüz yolunda gitsin. Kimimiz, bir dükkanımız olsun dedik, oldu. Kimimiz, mektepler bitirdik, diplomalar aldık. Makam, mevki, konum sahibi olduk. İşimizi büyütelim, daha çok kazanalım dedik. Kimimizin dükkanı büyüdü, kimimizin makamı. Daha çok çalıştık, daha çok işimiz büyüdük. Belki makam, mevki, mal, mülk sahibi olduk. Belki de bir kazandık, bir battık. Doğduğu gün sevindiğimiz, beslenmesine, sağlığına, eğitimine önem verip, çoğu zaman kendimizden ödün verip daha ferah bir yaşam kalitesi olsun diye emek verdiğimiz çocuklarımızda aradık umudu, mutluluğu, huzuru. Belki onlar yetişti, büyüdü, iş güç, makam mevki sahibi oldular. Belki de umutlarımızı, emeklerimizi boşa çıkardılar. Belki de yetişti, büyüdüler de el oldular. Bunlar kimine göre yaşanmış tecrübeler, kimine göre abartı gibi gelebilir. Başkalarının yaşadığı hisleri anlamayı beklemek üşümeden, soğuğu pencereden seyretmek gibidir. Hayat budur işte bugün, dünü anarken hatıra diye anıyorsak, yarın da bugünden hatıra diye bahsedeceğiz. Öyleyse en kıymetli zaman aslında yaşadığımız an değilmidir? Ve telefisi olmayan tek şey zamandır. O zaman senin için en kıymetli olana karar ver ve sahip çık. Ömür bir andır, an da bu zamandır. Kendi ömrüne sahip çıkan da, kâmil insandır. Huzurlu günler... Yusuf Aktaş