BİZİM ZAMANIMIZDA...

BİZİM ZAMANIMIZDA... Son zamanlarda sıkça duyar olduk bu cümleleri: “Bizim zamanımızda öğretmenin karşısında saygıyla durulurdu.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda çocuklara okuldan gelince ‘Neler öğrendin?’ diye sorulurdu.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda sokaklarda top oynar, annelerimiz seslenmeden evlere girerdik.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda komşuluk vardı; cumaları bir araya gelinir, Kur’an okunur, sohbet edilirdi.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda hastanelerde sıra beklenirdi ama doktora saygı duyulurdu, doktor da hastasını gerçekten iyileştirmeye çalışırdı.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda bayramlar vardı; arefe günü sokaklar süpürülür, alışveriş yapılır, baklavalar pişmesi için fırınlara gönderilirdi. Aileler kahvaltıda buluşur, akraba ve komşular ziyaret edilirdi.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda hasta ziyareti yapılır, duası alınır, acılar paylaşılırdı.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda bir şehit olduğunda acı sadece o ailenin değil, tüm ülkenin yüreğine düşerdi.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda biri vefat ettiğinde başsağlığına gidilir, televizyonlar kapanır, yedi gün boyunca Yasinler okunur, dualar edilirdi.” Ya şimdi “Bizim zamanımızda sevdiğini gözünden sakınırdın; dostunun hayatında olanları merak eder, halini hatırını sorardın.” Ya şimdi “Şimdi ise aşk anlamını yitiriyor; Açıklık ve çıplaklığı karıştırıyoruz Toplum olarak BENcilleşiyoruz. Anlık mutluluklar uğruna büyük yanlışlar yapıyor, bizi bir arada tutan değerleri yitiriyoruz. En kötüsü, ölümü bile değersizleştiriyoruz. Bir mesajla, bir yorumla geçiştirilen acılar, saniyeler içinde tüketiliyor. Oysa aldığımız her nefes çok kıymetli. Hayat, mucizelerle dolu ama biz, onları fark etsek bile kısa sürede unutuyoruz. Bir gün, “Bizim zamanımızda...” dememek için, her anın kıymetini bilerek, sadece kendin için değil, sevdiklerinle birlikte yaşa. Sevgiyle kalın. Aydan Kurt