İÇİMDEKİ ÇOCUK!

<p><span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Anneciğim! İ&ccedil;imdeki &ccedil;ocuğu sadece sen g&ouml;r&uuml;yordun, sen seviyor, sen merhamet ediyordun. Bırakıp gittin! Şimdi onu kim farkedecek, kim sevecek onu? Onun k&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k bir &ccedil;ocuk olduğunu bilmiyorlar. Kırlaşmış sa&ccedil;larıma, kırışmış y&uuml;z&uuml;me bakıp onu da koskocaman bir adam olmuş sanıyorlar anne.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Halbuki o hi&ccedil; b&uuml;y&uuml;meyen, hi&ccedil; b&uuml;y&uuml;meyecek olan k&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k bir &ccedil;ocuktu hep, senin &ccedil;ocuğun. Ama bilmiyorlar anne, hi&ccedil; bilmiyorlar. Şimdi o sensiz nasıl yaşayacak? Yaşayamaz ki... O k&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k bir &ccedil;ocuk, başı okşanmadan, g&ouml;z yaşları silinmeden, sımsıcak bir kucak tarafından sarılmadan nasıl yaşasın? Bırakıp gitmemeliydin anne, anneler gitmemeli.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Tabutunun altında o k&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k &ccedil;ocuk i&ccedil;in i&ccedil;in ama hı&ccedil;kırıklarla ağlıyordu. Kimse ağladığını g&ouml;rm&uuml;yor, hı&ccedil;kırıklarını işitmiyordu. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; onlara g&ouml;re, o koskocaman bir adamdı, erkekti. Erkekler hi&ccedil; ağlar mı? Yalan s&ouml;yl&uuml;yorlar anne hep ağladım. Onlar işitmese de, g&ouml;rmeseler de hep ağladım.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Sonra derince bir &ccedil;ukurun başında durduk. Tabutunu yeni kazılmış toprağın &uuml;zerine koyduk; ıslak, soğuk, &uuml;rperten bir toprak! Seni buraya koyacakmışız anne! Hi&ccedil; olur mu? İ&ccedil;imdeki k&uuml;&ccedil;&uuml;k &ccedil;ocuk itiraz ediyor, ama işitmiyorlar.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Sonra, iki kişi kabre insin, diyorlar. İsmim ge&ccedil;iyor, H&uuml;seyin, diyor birileri. Olabilir mi anne? Ben seni bu daracık yere, bu karanlık ve soğuk &ccedil;ukura nasıl koyayım? Senin başımın &uuml;st&uuml;nde, g&ouml;zlerimin i&ccedil;inde, damarlarımda olman gerekmiyor mu?</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Kendimi birden o derin ve soğuk &ccedil;ukurda buluyorum. Kim itti, ni&ccedil;in ittiler bilmiyorum. Yok, biraz da k&uuml;&ccedil;&uuml;k bir &uuml;midim var, belki beni de yanına g&ouml;merler, ikimizin &uuml;st&uuml;n&uuml; birlikte &ouml;rterler diye &uuml;mid ediyorum anne.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Başını kucağıma alıyorum. Kuşlar kadar hafifsin anneciğim. Oysa sen b&uuml;y&uuml;k, sen heybetli bir kadındın. Uzun hastalık g&uuml;nleri bedenini kemirmiş, alıp g&ouml;t&uuml;rm&uuml;ş. Birilere ipleri a&ccedil;mak gerektiğini s&ouml;yl&uuml;yor. K&uuml;&ccedil;&uuml;k &ccedil;ocuğun hı&ccedil;kırıklar i&ccedil;inde iplerini &ccedil;&ouml;z&uuml;yor.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Seni bağlayan bağları &ccedil;&ouml;zerken o şefkatli kucağını a&ccedil;ıp beni sımsıkı sarmanı bekledim. Sarmadın anne, sarmadın.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Y&uuml;z&uuml;n&uuml; hafif&ccedil;e kıbleye &ccedil;evirmek lazım, diyorlar. Bir miktar yan &ccedil;eviriyorum. &Ouml;ylece durman i&ccedil;in arkana bir şeyler yaslamak gerekiyor. İ&ccedil;imdeki &ccedil;ocuk beklediği &acirc;nın geldiğini hissediyor ve arkandan sımsıkı sarılıp yanına uzanıyor.</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Birileri H&uuml;seyin&rsquo;e &ccedil;ıkmasını s&ouml;yl&uuml;yor. Yaşlı, &ccedil;&ouml;km&uuml;ş bir ihtiyar, bir ceset ikimizi bırakıp &ccedil;ıkıyor. Gitsin anne; ben buradayım, k&uuml;&ccedil;&uuml;k &ccedil;ocuğun burada. Hi&ccedil; korkma...</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Ve &uuml;st&uuml;m&uuml;z&uuml; &ouml;rt&uuml;yorlar anne. O soğuk, ıslak toprağı y&uuml;zlerce k&uuml;rek &uuml;st&uuml;m&uuml;ze savuruyor. Fakat artık umurumuzda değil, birlikte olduktan sonra ne farkeder ki anne?</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Ama k&uuml;&ccedil;&uuml;k olduğumu unutma anne, başımı okşa, sımsıkı sar beni, b&uuml;y&uuml;meme hi&ccedil; izin verme. B&uuml;y&uuml;mek istemiyorum anne. B&uuml;y&uuml;mek &ccedil;ok zor...</span><br /> <br /> <span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,helvetica,sans-serif; font-size:small">Birlikte neleri aşmadık ki, bunu da aşacağız inşallah. Haşir sabahına aynı kabirden birlikte &ccedil;ıkacağız; mes&rsquo;ud ve bahtiyar inşallah. Bir daha hi&ccedil; ayrılmamak, hi&ccedil; &ouml;lmemek &uuml;zere kalkacağız anne. Sen annem, ben &ccedil;ocuğun. Sen b&uuml;y&uuml;k, kocaman; ben k&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k bir &ccedil;ocuk anne. K&uuml;&ccedil;&uuml;c&uuml;k bir &ccedil;ocuk...</span><br /> &nbsp;</p>