YARDIM DEĞİL, PAYLAŞIM İSTİYORUZ.

YARDIM DEĞİL, PAYLAŞIM İSTİYORUZ. Bir iki aydır tek başıma yaşıyorum. Önceleri oldukça zor bir dönem idi. Tabiiki bu zorluklar içerisinde büyük endişelerim vardı. Yavaş yavaş alışmaya başladım. Apartmanda bir arkadaş var, beni kapı önünde görünce -Salih abi, aşağı indireyim mi diyor. Bende; -Teşekkür ediyorum. Bu hikâye size normal günlük bir olay gibi görünüyor. Ancak değil. - Yolda tek başına bir görmeyen gördüğünüzde ne düşünüyorsunuz? -Onunla nasıl iletişim kuruyorsunuz? -Acıyor musunuz? -Ya da her hangi biri yoldan geçiyormuş gibi mi düşünüyorsunuz? Görmeyenleri ya çok üstün varlıklar olarak görüyoruz, ya da zavallı ve sadece yardıma muhtaç biri olarak mı görüyoruz? Ben ne isterdim; öncelikle günaydın merhaba gibi ifadelerle selamlaşırdım Daha adını bile bilmediğim komşumla günlük konuşmalar yapmak isterdim. Yani komşuluk hukuku neyi gerektiriyorsa o şekilde bir iletişim geliştirmeyi isterdim. Oysa sadece indirme derdinde olunca da sağlıklı bir iletişim kuramıyoruz. Toplumda engelliliği normalleştiren anlayışı geliştiremedik. Engelliğin, acziyet değil de farklılık olduğu gerçeğiyle tanışamadık. YARDIM DEĞİL PAYLAŞIM. Biz görme engelli veya tüm engelliler, -Yardım değil hayatı paylaşmayı isteriz. -Komşularımızla selamlaşmayı isteriz. -Karşılıklı gelip gitmeyi... -İş arkadaşlarımızla birlikte yemeğe çaya -Farklı etkinliklere katılmayı -Okulda birlikte oynamayı kısacası hayatı birlikte paylaşmayı istiyoruz. Sahi görme engelli biri olarak gerçektende çok şey mi istiyoruz acaba? Salih Arıkan