KÖTÜ BİR RESİM ASARIM KORKUSU İLE HİÇ RESİM ASMADIM; KÖTÜ YAŞARIM KORKUSU İLE HİÇ YAŞAMADIM

KÖTÜ BİR RESİM ASARIM KORKUSU İLE HİÇ RESİM ASMADIM; KÖTÜ YAŞARIM KORKUSU İLE HİÇ YAŞAMADIM Merhaba sevgili okurlar, uzun bir aradan sonra sizler ile bir duygu durumunu paylaşmak istiyorum. MÜKEMMELLİYETÇİLİK; Adındanda anlaşılacağı gibi, herşeyi eksiksiz yapma isteğidir. Mesleğim gereği birçok insanla içiçe vakit geçiriyorum. Bu sebeple sürekli gerek seanslar da gerekse sosyal hayatın içerisinde insan analizi yapıyorken buluyorum kendimi. En yakınımdakilerin bile neyi ne için yaptığını bunu mizacı gereğimi yapıyor yoksa! bir duygu durumundan mı kaynaklanıyor anlamaya çalışıyorum. Bir koç olarak hedefler belirletip o yönde yol arkadaşlığı yapmaya niyet ederken bir çok kez mükemmelliyetçi insanlar ile yol alamadığımızı fark ediyorum. Ya hep ya hiç mantığı ile savaş vermek zorunda kalıyoruz. Eksiksiz insan olma profili, en iyisini ben yapmalıyım isteği, en güzel şekli ile olmayacaksa hiç olmasın mantığı. Evet, baktığımız da bazı mizaçların baskın yanıdır mükemmelliyetçi olma! amma velakin dozunda olmazsa beraberin de erteleme duygusunu getirir ve kişi daha düzgün olsun en iyisi olsun endişesi ile sürekli erteleyip durur. Peki bu duygu durumu nasıl oluşur? Mükemmelliyetçilik=yetersizlik hissidir. Genellikle bu duygu durumu, ebeveynler tarafından en iyi olsun çabasıyla büyütülmüş, yapılan birçok şeyde onay almamış çocukluk sonucu oluşur. Ne yaparsa yapsın onay alamayan çocukların daha iyi yapmalıyım kodlamaları sonucun da ortaya çıkar. Ve kodlanan bu duygu ileri yaşlarda yapılacak eylem de rezil olurum, taktir edilmem beğenilmez endişesi ile kişinin yapmak istediği eylemleri daha iyi yapmalıyım, daha iyi olmalıyım düşüncesi ile erteleme hastalığı ile başbaşa bırakır. Oysaki baktığımız da; insan fıtraten hata yapmaya meyilli yaratılmıştır. Yapılan hatalardan ders çıkarımları ile adım adım tecrübe alarak ilerler insan. Hiçbir meslek gurubu yoktur ki stajerlik sürecinden geçmesin. İnsanoğlu hata yapa yapa, düşe kalka nasıl yüremesi gerektiğini öğrenir. Düşünsenize düşerim korkusu ile insan yürümekten vazgeçseydi o ilk adımı atabilirmiydi? Mükemmel olmuş insan tanımı bana hep uzak geldi. Biz işini itina ile mükellef bir şekilde yapmaya çalışan, aldığı doğru bilgiyi itina ile hayatına geçiren sonrasında bir şeyler yapma çabası ile yola koyulan yolcular olmalıyız. Yeri gelecek, yanlış yapacağız yeri gelecek, eksik yapacağız düşücek, tökezliyecek, eleştiriliceğiz hep eksik bulunucağız ama doğru bildiğimizden vaz geçmeyeceğiz. Şayet başlamaz isek, doğru mu yanlış mı bilemeyiz, en iyisi yapılsın istiyorsak adım adım yol almamız gerekiyor. Şimdi, sevgili dostlar sizden ricam; kendinizde bu duygu durumlarını fark ediyorsanız o tam olmuşluk hiç birzaman gerçekleşmeyecek. Adım adım siz yol almaya başlayın, yanlışınızı öpüp başınıza koyun "sen olmazsan ben doğrumu öğrenemezdim" deyin onu kendinize basamak yapın yapınki; Oğuz ATAYIN dediği gibi "BEN NE YAPTIM! KÖTÜ BİR RESİM ASARIM KORKUSUYLA HİÇ RESİM ASMADIM. KÖTÜ YAŞARIM KORKUSUYLA HİÇ YAŞAMADIM. demeyin. Ayrıca bu duygu durumu ile başa çıkamıyor iseniz lütfen bir uzmandan yardım alın. Hayat ertelemeyecek kadar çok kısa. GÜLHANIM CAN YAŞAM KOÇU/EĞİTİMCİ-YAZAR