Güneşe Yanık Gelin Kız

Güneşe Yanık Gelin Kız Güneş bir göz kırptı, bir kaçırdı gözlerini. Güneşin nazı niyazı sandı, aşık oldu gelin kız. Ömrünü cam önünde güneşi beklemekle tüketti. Gelsin onu görsün, tutsun ellerinden istedi. Hiç bir yere kıpırdamadan gözünü kırpmadan bekledi. Saç uçları hâlâ capcanlı yeşillenirken güneşe, dipleri birden toprağa döndü gözünü. Güneş ha baktı ha gülümsedi, ha geldi gelecek, ha gitti gidecek derken hayat bitmişti. Beklediği sevgiliydi belki. Sevgilinin gidip gelmesiyse ölümü. Sözün özü, gelin kızın başına sonbahar düştü. Ölüm peşine üşüştü. O hâlâ hayata; acı kahveli, ekşili yeşilli, vişneli çilekli, ballı bademli... Ne yapsak da hakikat belli. İnceldi kurudu beli. O yine güneşe işveli cilveli. Ama biraz kırgın biraz da kızgın. Güz gibi, hüzün gibi, kahveli yeşilli yangın... Betül Özer Bölük 26.11.2021